Chiang Khong - Laos
18 februari 2016 - Amphoe Chiang Khong, Thailand
Gisterochtend zijn we van Chiang Rai naar Chiang Khong gereden, dit stadje ligt namelijk aan de grensovergang met Laos. Deze rit van 2 uur legde we af met de gewone bus die de locals ook nemen. Dat betekent: geen speciale bagageruimte (dus mijn tas werd op het dak gegooid) en geen airco (ramen en deuren bleven de hele rit open). Ook werd er tussendoor even gestopt bij een kraampje aan de kant van de weg, waar de buschauffeur even zijn groenten ging halen plus ook meteen voor nog wat andere passagiers die hem geld toestopte.
We hadden ons hotel online geboekt aan de hand van de lovende recensies, met name over de gastvrouw Jao. Er was inderdaad geen woord aan gelogen. Toen we aankwamen schudde ze ons enthousiast de hand en bood ons drinken en een huisgemaakt cakeje aan. Ook sprak ze (helemaal voor Thaise begrippen) heel goed Engels en heeft ze ons geholpen met het regelen van het visum en met ons de opties doorgenomen voor de doorreis naar Laos. We hebben besloten een iets luxere boottocht te boeken, waarbij je 2 dagen onderweg bent over de Mekong-rivier en alles wat er tussendoor bij komt kijken al geregeld is, zoals eten en overnachting. Ook wordt er tussendoor een paar keer gestopt om een bezichtiging te doen.
Vandaag was dan de grote oversteek naar Laos! 8:45 uur werden we met de auto opgehaald vanaf ons hotel (en weer liefdevol uitgezwaaid door Jao). We werden bij de grenspost afgezet en over de grens werden we met de rest van de tourgroep op een klein busje gezet en naar de boot gebracht. We hadden allemaal een eigen comfortabele zithoek op de boot met goed uitzicht. De gids van de tour was een enthousiaste Laotiaanse jongeman en legde tijdens de boottocht wat uit over de geschiedenis van zijn land. Om 12:30 uur gingen we lunchen en de gids pakte de microfoon weer om uit te leggen wat we gingen eten. Vervolgens zei hij dat hij een ideaal Laotiaans nummer had wat lekker was bij het eten. We zaten te wachten op het moment dat hij een nummertje op zou zetten, maar ineens begint hij zelf door de microfoon te schallen. Voor mijn gevoel krijgen Aziatische mensen al nooit een baard in de keel, dus het viel nogal hoog uit en het klonk alsof hij voor het eerst auditie deed en ongelofelijk bang en verdrietig tegelijk was.. Ik probeerde zijn blik te ontwijken om niet keihard in de lach te schieten, want hij was ongelofelijk serieus zijn best aan het doen. En ja op een been kun je niet lopen, dus er volgde nog een nummer. Nadat hij zelf 'thank you' zei begonnen mensen zachtjes te klappen.
We kijken al uit naar morgen!
We hadden ons hotel online geboekt aan de hand van de lovende recensies, met name over de gastvrouw Jao. Er was inderdaad geen woord aan gelogen. Toen we aankwamen schudde ze ons enthousiast de hand en bood ons drinken en een huisgemaakt cakeje aan. Ook sprak ze (helemaal voor Thaise begrippen) heel goed Engels en heeft ze ons geholpen met het regelen van het visum en met ons de opties doorgenomen voor de doorreis naar Laos. We hebben besloten een iets luxere boottocht te boeken, waarbij je 2 dagen onderweg bent over de Mekong-rivier en alles wat er tussendoor bij komt kijken al geregeld is, zoals eten en overnachting. Ook wordt er tussendoor een paar keer gestopt om een bezichtiging te doen.
Vandaag was dan de grote oversteek naar Laos! 8:45 uur werden we met de auto opgehaald vanaf ons hotel (en weer liefdevol uitgezwaaid door Jao). We werden bij de grenspost afgezet en over de grens werden we met de rest van de tourgroep op een klein busje gezet en naar de boot gebracht. We hadden allemaal een eigen comfortabele zithoek op de boot met goed uitzicht. De gids van de tour was een enthousiaste Laotiaanse jongeman en legde tijdens de boottocht wat uit over de geschiedenis van zijn land. Om 12:30 uur gingen we lunchen en de gids pakte de microfoon weer om uit te leggen wat we gingen eten. Vervolgens zei hij dat hij een ideaal Laotiaans nummer had wat lekker was bij het eten. We zaten te wachten op het moment dat hij een nummertje op zou zetten, maar ineens begint hij zelf door de microfoon te schallen. Voor mijn gevoel krijgen Aziatische mensen al nooit een baard in de keel, dus het viel nogal hoog uit en het klonk alsof hij voor het eerst auditie deed en ongelofelijk bang en verdrietig tegelijk was.. Ik probeerde zijn blik te ontwijken om niet keihard in de lach te schieten, want hij was ongelofelijk serieus zijn best aan het doen. En ja op een been kun je niet lopen, dus er volgde nog een nummer. Nadat hij zelf 'thank you' zei begonnen mensen zachtjes te klappen.
We kijken al uit naar morgen!
