Phnom Penh - "Killing Fields"

Vandaag zijn we aangekomen aan de kust van Cambodja. Eindelijk een wat schappelijkere temperatuur (30 graden), een windje en strand! Na de vorige blog hebben alweer veel plekken bezocht in een korte tijd, maar vanaf nu gaan we wat rustiger aan doen en zitten we overmorgen op het eiland Koh Rong om echt te relaxen. De snorkels zijn ook al gekocht, dus Michael kan zijn favoriete hobby eindelijk weer uitoefenen. Verder zijn de voorzieningen wel iets beperkter op het eiland, dus internet (lees: mobieltjes) en elektriciteit (lees: mobieltjes) is ineens niet meer zo vanzelfsprekend meer! Als we dat maar overleven.

We zijn ondertussen alweer een week in Cambodja en het bevalt ons hier prima. De omgeving is alleen niet altijd even prachtig helaas, omdat er ook gewoon veel armoede is en er duidelijk een afvalprobleem is, wat zich onder andere uit in enorme bergen plastic overal. De mensen daarentegen zijn hier prachtig. De kinderen roepen allemaal graag 'hello' naar je of willen 'high-fiven'. Iedereen lacht altijd vriendelijk en ze willen je graag helpen. Dat de mensen deze vrolijke instelling hebben na wat er eind jaren '70 gebeurd is in dit land is dan ook best bijzonder. Om ons wat meer te verdiepen in die horrorgeschiedenis zijn we gisteren in Phnom Penh naar de 'Killing Fields' geweest en hebben het Tuol Sleng Genocide museum bezocht.

Om het even kort door de bocht te zeggen zijn onder het regime van de zieke geest Pol Pot ruim 3 miljoen mensen vermoord in Cambodja omdat hij het land alleen wilde leiden met boeren. Onder andere mensen die hoogopgeleid waren, een bril droegen, een andere taal konden spreken, of zachte handen hadden werden zonder pardon vermoord. Een groot deel werd gevangen gehouden en op gruwelijke wijze gemarteld. Zo een gevangenis hebben we bezocht. De 'Killing Fields' staan voor de locaties waar de mensen uiteindelijk naartoe vervoerd werden om doodgemaakt te worden. En dit gebeurde met alles behalve kogels, want die waren te duur...De rest bespaar ik maar even in de blog, want alles is eigenlijk al te walgelijk om op te schrijven!

Ik wilde eigenlijk vrolijker afsluiten, maar ik kan niks fatsoenlijks bedenken, dus ik beloof bij deze maar dat de volgende blog weer om te lachen is!